هیچی هوام سرد ما هم اون بالای کوه نه جا خواب داشتیم نه غذا نه راه برگشت ، اومدن مون با این همه مه خودش با سختی بود اونم تو روز روشن ، الان که دیگه غروب شده بود و صلاح نبود برگردیم ، تو همین اثنا و خستکی که داشت خوابمون می برد  ساعتم حدود ۷ شب بود  یهو دیدیم  یه پسر 7-8 ساله اومد با اون لهجه شیرین کردی ، یه جوری گفت جا ندارین ؟ مام گفتیم نه . گفت من میرم خونه به بابام بگم ببینم جا هست ، گفتیم باشه . یه یه ربع بعد باباش با 2 تا خواهر کوچیکترش اومد و گفت بیایین … مام که از خدا خواسته رفتم ، دیدیم یه خانواده 6-7 نفرین که دارن از طبقه بالا میان طبقه پایین و جا برا ما اماده میکنن . ما هم سریع گفتیم نه این کار درست نیست و نمیخواهیم مزاحم شما بشیم ، از ما انکار و از اونا اصرار. خانواده ای ساده ، بی الایش و تمیز . یه ساعت نشد دیدیم غذا برامون اوردن و سفره ای پهن کردن و نگم براتون . مثل اینکه مهمونی رفتی . بچه هاشم که یکی از یکی با نمک تر . عکمس شونو گرفتم که تو همین پست دارین می بینید . 

دیگه نشیتیم و شام خوردیم و .. . . . سفرنامه اورامانات احسان عابدینی.

ادامه دارد.